مغـــز نوشتــــ

بی‌هیچ مقدمه‌ای برگردیم به حدود 2 میلیون سال پیش
دوران جذاب پارینه سنگی
اسمش هم مثل خودش جذاب است
همان دوران عصر حجر است
انسان‌های اولیه
دوره اجداد محترم ما
البته که ما طبق گفته‌های بزرگان فامیل از نسل میمون نیستیم
ولی شاید آن دانشمندان معتقد به این قضیه، اجدادشان آن میمون‌های محترم باشند
کسی چه می‌داند!
اسمش خود گویای همه چیز است
دوران سنگ
کشف بزرگ بشری در آن دوران
به دست آوردن ابزارهای اولیه از این ماده محکم و سخت
لابد موزه رفته‌اید
همان جایی که نقطه اتصال ما به گذشته‌مان است
گذشته‌ای که به تاریخ پیوست برای آیندگانش
در بعضی موزه‌ها می‌توان بقایای جهیزیه اجدادمان را دید
ظروف سنگیِ مورد استفاده در مطبخ منزل‌ِشان :)
ابزارِ سنگیِ کارِ پدر و پدربزرگ‌ها، برای به دست آوردن لقمه نانی برای خانواده
ابزار کشت‌و‌کار و شاید دفاع شخصی
خلاصه که نبض زندگی از همین بی‌جانِ سخت آغاز شد
هنوزم آب باریکه‌ای از این نبض، زیر پوستِ شهر می‌زند
و زندگی در آن به جوشش و قلیان می‌افتد در کنار گوشت و گوجه، دنبه و نخود
در دیزی سنگی‌های خوشمزه
بعضی مادرها و مادربزرگ‌ها هنوزم آبگوشت‌های ظهرِ جمعه‌شان در قابلمه‌های سنگیِ یادگار از گذشته به قُل قُل می‌افتد
شاید خیلی‌ها طعم غذا در ظروف سنگی از زیر دندان‌ِشان در رفته
شاید اصلا تجربه‌اش نکرده‌اند
می‌دانم ظروفِ جدید، رقیب بی‌همتایی برای این ابزار به ارث رسیده به آیندگانند
ظروفی که همه جا از زیبایی و وقارشان، از نچسبی غذا به آن‌ها و دلچسبی‌شان به دل نوعروسان، از دکورشان در خانهِ آشپزی و از یکپارچه خانمی‌شان حرف است
امــا
همه به خوبی می‌دانیم که زیر این روکش زیبا چه پنجه درندهِ سیاهی مخفی شده است
پنجه‌ای برای دریدن سلامتی تک تک ما
پنجه‌ای برای از یاد بردن طعم آبگوشت‌های مادربزرگ در دیزی سنگی‌اش
پنجه‌ای برای بیماری‌های فراوانِ صف کشیدهِ در سالن انتظار
پنجه‌ای مخوف و ترسناک
گاهی بازگشت به گذشته و رفتنِ راهِ رفته آن‌ها بد نیست
حال، زمان بازگشت به اصالت‌مان است
بازگشتی برای نجات خود
برای روکردن دستِ آن پنجه مخوف
که بماند روسیاهی‌اش برای همان زغالِ سیاه دشمنان

یادم نیست از چه زمانی شروع شد
ولی در خاطرم مانده آن رایحهِ دلپذیر
آن صدایِ روح نواز
از کودکی عاشق بویِ کاغذ و کتاب بوده‌ام
عاشق صدای صفحاتش زمان ورق خوردن
روز چهاردهم
دفترِ نقاشی
کتابِ برادر
دفترِ مشقِ خواهر
می‌بوییدم و ورق می‌زدم
و من در آن لحظه خوشحال‌ترین انسانِ روی کرهِ زمین بودم
بین این همه رایحه و صوتِ دلنواز، یکی بود از همه دلنوازتر :)
هنوزم هست :)
در بالاترین قفسه کتاب‌هایم
از همان کودکی تا همین حال
کتابی با جلد آبی تیره
صفحات کرم رنگ
حاشیهِ سادهِ آبیِ نفتی
و نوشته‌های مشکیِ درشت
بی‌هیچ گل و بلبلی
ساده و بی‌ریا
و بی‌اندازه دلنشین :)
هنوز هم بویِ کودکی‌ام را می‌دهد
و قصهِ عاشقانهِ من، از این نقطه شروع شد
از قلبِ همین کتابِ آبی
کتابی از زیباترین سخنِ آسمانی :)

آرام نوشت:

+ عذر تقصیر بابت جلد این زیباترین سخن آسمانی
عمری دارد به درازای 35 سال

فرقی نمی‌کند ماه رمضان باشد و دمای خرماپزان

یا برف زمستان و سرمای رسیده به استخوان

هر روزی از این سال می‌خواهد باشد، باشد

در بازار روز همیشه زندگی جاریست :)

امروز هم دیدنش گلِ لبخند بر لبانم کاشت

استشمام رایحه میوه و سبزی

دیدن رنگ سرخِ گوجه‌هایِ گردالو در کنارِ سبزیِ خیارهایِ قلمی

عرض اندام نوبرانه‌ها

و حتی رقص ماهی‌های پُر شَر و شُور در میان آبِ آکواریوم بی‌آنکه نگران لحظه‌ای بعد باشند

لبخند همیشگیِ مرد فروشنده

شلوغی بازار و مردم پر جنب و جوش برای خرید

و کودکان بازیگوش

امــا

امروز لبخندم عمری به کوتاهی یک نسیم خنک بهاری داشت

بانویی فرزند به آغوش داخل یکی از حجره‌ها شد

لحظه‌ای از کنارم گذشت

فرزندش زیبا و آرام به خواب فرو رفته بود

نمی‌دانم دل فرزند کوچکش تمنای دل سرخ گیلاس داشت یا مادر

صدا بلند کرد و پرسید: ببخشید آقا، گیلاس‌هایتان چند؟

خشکم زد

چشمانم بیش از حد معمول گرد شد

و پایم از حرکت باز ایستاد

زمانی که مرد فروشنده به راحتی در جوابش گفت: 23 تومان!!

حس کردم آن مادر هم مثل من فکر می‌کرد اشتباه شنیده است که دوباره سوال تکرار کرد و مرد فروشنده راحت از قبل دوباره گفت: 23هزار تومان!!!

فقط خدا می‌داند فکرم به کجاها که نرفت

قلبم از چه‌ها که نگرفت

برای پدری که شاید کل درآمد روزش در این گرما 23هزار تومان بیشتر نشود

برای کودکی که شاید با حسرت به نایلون گیلاس کسی چشم دوخته باشد

برای تازه مادری که شاید ویار گیلاس داشته باشد و…

دیگر بازار روز برایم مثل همیشه نبود

دیگر چیزی دلم را نمی‌لرزاند

دیگر حس زندگی در لابه‌لای میوه‌ها نمی‌دیدم

دیگر…

و خوشا به حال کودکِ در آغوش، که همچنان آرام در خواب بود و نشنید صدای دل مادر را

همنوا با ابوحمزه
فراز دوم
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَسْأَلُهُ فَیُعْطِینِی وَ إِنْ کُنْتُ بَخِیلاً حِینَ یَسْتَقْرِضُنِی‏ : خدایی را حمد میکنم که هر چه از او خواستم به من میدهد و اگر خود خدا از من استقراض کند به عنوان قرض الحسنه من کُندی میکنم و بُخل میورزم

هر لحظه دلم چیزی می‌خواست
مثل کودکی که به آن گفته شده آرزویت را بگو
هرچه باشد برآورده می‌شود
او گفت از من بخواه
اجابت می‌کنم
بی‌آنکه به حجم آرزوهایم فکر کنم فقط می‌خواستم
رویایی شیرین
لبی خندان
دلی شاد
زندگی‌ای بی‌سختی
راهی بی‌مانع
موفقیتی بی‌تلاش
امـــا
اگر من جای او بودم چه
همه را اجابت می‌کردم؟!
اگر یک‌بار من از  او چیزی بخواهم چه
بی‌درنگ اجابت می‌کند؟!
.
.
.
وای از لحظه‌ای که به یاد بیاورم:
او رویایِ شیرینم را اجابت کرد
ولی وقتی از من خواست که در این شیرینی او را از یاد نبرم، چه کردم؟!!
لبخند را بر لبانم کاشت
ولی وقتی از من خواست که این لبخند را همیشه خالصانه برایش بزنم، چه کردم؟!!
در سختی‌های زندگی‌ام همیشه بودنش را دیدم
ولی وقتی از من خواست که دستان یاری‌رسان او باشم در سختی‌هایِ زندگیِ دیگران، چه کردم؟!!
با لبخند در میان دیگران مرا به خاطر تلاشم برای رسیدن به موفقیت تشویق کرد
ولی وقتی از من خواست که در موفقیت دیگران کنارشان باشم با لبخند، چه کردم؟!!

شرمسارم از یادآوری
سرافکنده‌ام در مقابلش
او می‌بخشد با لبخند از دارایی‌هایش
و من بی‌ذره‌ای شرم، مال دیگری را دو دستی چسبیده‌ام
او اجابت کرد لیستِ بلند بالایِ خواسته‌هایم را
و من هراسان شدم حتی از یادآوری سخنانش

چه تلخ داستانی است، داستانِ دل سپردنِ ما به نَفسِمان
در مقابل کسی که همهِ هستی‌مان از اوست!

همنوا با ابوحمزه
فراز اول
إِلَهِی لاَ تُؤَدّبنِی بِعُقُوبَتِک «ای پروردگار من! ای خدای من! مرا أدب نکن به عقوبتی که به من میکنی»

سوره حمد بر زبانم جاری شد
کششی عجیب به سمتش حس می‌کنم
انگار چیزی درونم محمودش را طلب می‌کرد
شروع کردم با نامش که رحمان و رحیم است
محمودی که مالک است بر همه
و باز هم می‌بخشد و می‌بخشاید
اهل حساب و کتاب است
می‌دانم که باید که تنها او را بخواهم، او را بخوانم و او را بجویم
که اگر این چنین کنم در مسیر آغوشش به سویش رهسپار می‌شوم
و خلاف این مسیر، مسیری است که نگاه گرما بخشش در آنجا نیست و آغوش بازش را نمی‌توان لمس کرد
لحظه ای قلبم از تپش ایستاد
بار خدایا
نکند…
مسیری خلاف مسیر آغوشت را در پیش گیرم
که اگر پا کج کردم در مسیرت
تو را با مهرِ مادریت سوگند
رهایم نکن
چشمانت را بر من مبند
از آغوشت محرومم مساز
با من آن‌چنان مکن که به گمراهان مسیرت می‌کنی
می‌دانم
لایق بخشش از سر لطفت نیستم
امــا
دلم به همین دستی که به مهربانی و عطفت بر سرم می‌کشی، گرم است
که آنکه مستحق تنبیهت است را خود فقط توانای نجاتی
مرا ادب نکن به عقوبتی که مستحق آنم
ولی دل به کرم و بخششت بسته‌ام
که تویی مهربان‌تر از مادرم بر من
و منم آن بنده روسیاهِ درگاهت

همنوا با ابوحمزه
فراز چهارم
و أنَّ الرّاحِلَ إلِیکِ قَرِیبُ المَسافَه

امروز تمام خط خطی‌های دفتر دلم را نگاه کردم
چه کودکانه خط می‌کشیدم و تو چه استادانه به آن‌ها سَرُ و شکل می‌دادی
چه بی‌فکر می‌کشیدم و تو چه زیبا آن‌ها را به هم پیوند می‌دادی
چرا تو را نمی‌فهمیدم؟؟؟
چرا؟؟؟!!!!
تو چه خوب مرا می‌فهمی
همه را دقیق می‌دانی
حتی بهتر از مادرم
او حال مرا خوب می‌فهمد
ولی زمان‌هایی هست که
او هم نمی‌داند چه شده
زمان‌هایی که فقط خودت می‌دانی و خودم
چه خوب است داشتن رازداری مثل تو
عاشقِ عاشقانه‌های خاص با تو هستم
از همان عاشقانه‌هایی که در خیال هم نمی‌گنجد
ولی با تو همه چیز ممکن است
با تو تمام ناممکنات ممکن می‌شود
با تو سفر تا قلب ستاره‌ها
تا دل آسمان
تا…….
تا وصالت
چه زیباست دل کندن از این دنیا
و رسیدن به تو
دنیا نردبانی است برای رسیدن به تو
تو آن بالا منتظری
ولی نمی‌دانم چرا
دلم را به این نردبان فلزی سخت و سرد خوش کرده‌ام؟؟؟!!!
نمی‌دانم چرا رهایش نمی‌کنم؟؟!!!
چرا بالا نمی‌آیم؟؟!!!
چشمانم پایین را نگاه می‌کند
از بالا آمدن و ارتفاع گرفتن سخت وحشت دارم
دستانت را گم کرده‌ام
بین زمین و آسمان معلق مانده‌ام
دنیای مادی و دستان گرم تو
چه فکر مضحکی
اگر بخواهم دستان گرمت را به این نردبان سرد بفروشم
نگاهت را همیشه احساس می‌کنم
هیچگاه آن را از من مگیر
خاص‌ترین مخاطب خاصم

دخترک پا به توپ در میان مستطیل سبز، مشغول تمرین بود

یک خاله ریزه از نوع دلبرانه‌اش :)

به قد و قواره‌اش می‌خورد 7 سال بیشتر نداشته باشد

اما انگار به شروع زمان شکوفایی‌اش رسیده بود :)

این را اندکی بعد نسیم به گوشم رساند

خاله ریزه قصه، پر از انرژی سخت سرگرم تمرین بود و این حس انرژی‌اش برایم شیرین و لبخند را مهمان لبم می‌کرد :)

از قضا معلوم شد خواهر کوچک یکی از هم‌تیمی‌هاست

با خواهر و مادرش آمده بود

بعد از تمرین به قصد کوچ تا منزل، بار و بندیل بستم که شنیدم خاله ریزه قصه، لب بسته از خوردن و آشامیدن و دل در گرو ماه مهمانی خدا نهاده است

دلبری این دلبرک بیشتر و بیشتر در خانه دلم مهمان شد :)

اما پایم ناتوان شد از رفتن با شنیدن آن جملات…

روحم سَرخورده در کالبدم به گوشه‌ای خزید

که نکند خدایی نکرده دلبرک ریزنقش، دلش بگیرد از حرف‌های مادر :(

که در جواب تشنگی‌اش به او می‌گفت: آخر تو را چه به روزه گرفتن

مگر مادرت یک روز در عمرش را روزه گرفته که تو می‌خواهی روزه بگیری!

چقدر گفتم نگیر ولی حرف مادر را که گوش نمی‌دهی

گوش‌هایم از فرط تعجب باور نمی‌کردند این سخنان را

به خاله ریزه نگاه کردم

کمی آرام گشتم

در عمق چشمانش لبخندی پیدا بود پر از دل‌گرمی به تحمل تشنگی‌اش تا لحظه پر کشیدن به آغوش باز خدا :)

چشمان گرمش خبر می‌داد از تصمیم بزرگ خاله ریزهِ قصه

و من هر لحظه دعا می‌کنم این لبخند گرم هیچ‌گاه از چشمان آن دلبرک گم نشود که اگر گم شود

آن مادر

چگونه در پیشگاه حضرت حق توان سخن گفتن خواهد داشت!

پ.ن:

+ یک تراژدی تلخ بر اساس واقعیت :(

حرف‌های نیش‌دار را بسان تیرِ از کمان رها شده به سمتت نشانه می‌گیرند

نگاه‌های تلخ و کجکی را بی‌مهابا نثار وجودت می‌کنند

رفتارهایِ زبان‌دار، تیشه به ریشه احساست می‌زند

گاهی ما آدم‌ها به طرز فجیعی بی‌رحم می‌شویم

بی‌رحم تر از شیطان به انسان

گاه آنقدر تلخ می‌شویم که یک من عسل هم دیگر کفاف نمی‌دهد

بی‌آنکه بدانیم ترک می‌زنیم بر شیشه دل دیگران

از خود شکافی عمیق به یادگار می‌گذاریم به وسعت تلخی و بی‌رحمی‌مان

بی‌فکر اینکه از ترک‌های دلشان قطره قطره مهربانی می‌چکد

می‌چکد و می‌چکد و ….

تمام

خالی می‌شود از مهربانی و پر می‌شود از بی رحمی

بی‌رحم بعدی بی‌رحمی‌اش را به مهربانی دیگر هدیه می‌دهد

چه سیه هدیه‌ای

ماه پاک و پاکی‌هاست

بیایید چسب زخم به یکدیگر هدیه دهیم

و مرحم باشیم بر ترکِ دلِ ترک برداشتگان

و افطاری مهربانی تزریق کنیم به وجود یکدیگر

+ خوب بودن به سادگی یک لبخند :)

به شیرینی یک بخشش

از خاطرم نمي‌رود كه به خاطرم رفتي…

پنج شنبه صبح بود كه از سمت مسير ارتفاعات بازي دراز برمي‌گشتيم

اين جمله روي يه بنر پر از گل لاله نوشته شده بود:

از خاطرم نمي‌رود كه به خاطرم رفتي…

عجيب به دلم نشست

و حيف كه اينقدر توي افكارم غرق شده بودم كه تصوير اون بنر رو مهمان لنز دوربينم نكردم :(

و اين تصوير رو با اون نوشته پيدا كردم

اينم به دلم نشست

از خاطرم نمي‌رود كه به خاطرم رفتي…

—————

پ.ن:

+ چقدر برام شيرين و دوست داشتنيه عجين شدن ولادت حضرت علي اكبر^{(عليه‌السلام)} با فكر امشبم :)

+ جووناي خاص و متفاوت دنياي من، با اينكه نيستين ولي روزتون مبارك :)

+ جووناي حال حاضر، روزمون مبارك :)

- همت رو میشناسی؟
+ آره حاجی، حسابی ترافیکه!!