مغـــز نوشتــــ

گویند بگذار جای جایِ زمین، سر به سجده فرود آورده باشی

که قطعه قطعهِ زمین در آن دنیا، به لحظه لحظهِ عشقبازی ات سوگند یاد می‌کند

اما

هنوزم که هنوز است

من عاشق آن کنجِ خلوتِ دل‌انگیزم

با دیوارهای سنگی

عطر سیب‌های سرخ

و صدای دلنشینِ قلب‌های عاشقت

آنجاست که فکر و ذکرم خالیست ز همه

و پُر است ز تو

چه زیبا دلنشین است هزاران بار خلوت با تو در آن خلوتگاه

که ذره ذرهِ زمین هزاران بار خلوتگاهم را شهادت می‌دهند

امشب بس دلتنگ خلوتگاه دنجی‌ام که برایم عجیب شبیه کنجِ خانه توست

بسم الله الرحمن الرحيم

آب در ناودان ها افتاده است و همه جا بوي زندگي مي دهد

زمين قطرات پاكت را تبرك مي گيرد

چه صدايي

دلنشين و دلنواز

تق…. تق… تق.. تق تق تق تق

و همينطور ادامه مي دهي

تا شايد صداي نازكت به گوش دلِ شكسته اي برسد

بيايد

حجاب دل كنار زند و گويد

ببار

ببار بر اين دل

شايد خنكاي تو آرام كند دل آتش افروزم را

شايد پاكيت زلال كند روحم را

نورانيت بخشد كالبدم را

و بپروراند در قلبم جوانه اميد را

چشم هايم را مي بندم و به صدايش گوش مي دهم

خوب كه دقت مي كنم حرف هايشان شنيده مي شود

گوش كن

تكبير مي گويند

استغفار مي كنند

حمد و ثناي خداوند جان به جا مي آورند

گوشهايت را اگر تيز تر كني مي شنوي كه مي گويند

اي انسان ها! ما پيام خدا به سوي شماييم

پيامي كه مي گويد من از شما نا اميد نشده ام

پس توكل كنيد مرا

كه عاشقانه مي خواهم شما را

بسم الله الرحمن الرحيم

اينجانب عاشق خودكارهاي رنگي رنگي هستم

تا دلتان بخواهد از انواع و اقسام

از رنگ هاي مختلف با اشكال گوناگونش را امتحان نموده ام

و با افتخار از همين تريبون كوچك و دنج خلوت خود، اعلام مي دارم:

خيلي وقت است كه ديگر مرغ همسايه غاز نيست :)

اينبار  ❤كيان ايراني❤ در دست به صف آرايي مقابل رنگ و لعاب هاي بيگانگان مي ايستم

و مزين مي كنم مغز نوشته هاي ذهن خود را با هنر و زيبايي در هم آميخته ساخت دست هنرمند ايراني :)

سيب هاي سرخ زندگي را به دوسيب آلوده نكنيم :(

آسمـان بار امانتــ نتوانست كشـيد… :(

65 قلب از تپش باز ايستاد

و قلب هايي به وسعت ايران به درد آمد :(

* آپشن: option—» گزينه

روشن شدن هر مفهوم، قبل از هر چیزی برای درک صحیح آن مفهوم می تواند کمک کند. سواد رسانه ای مشتکل از دو عبارت است: «سواد» و «رسانه».

برگردیم به دوران کودکی و روزهای اول مدرسه، زمانی که به مدرسه می رفتیم تا «خواندن و نوشتن» را یاد بگیریم و دیگر «بی سواد» نباشیم. در مدرسه ابتدا حروف الفبا را یاد می گرفتیم؛ یعنی نسبت به شکل حروف، صدای آنها و نحوه نوشتن آنها «دانش» پیدا می کردیم. سپس «مهارت» کنار هم گذاشتن حروف و خواندن و هجّی کردن کلمات را یاد می گرفتیم و بعد از مدتی «کاربرد» کلمات در ساختن جمله ها و خواندن و نوشتن متون مختلف را آموختیم و بدین ترتیب «باسواد شدیم»! مجموعه ای از دانش ها در کنار مهارت ها به اضافه کاربردها در کنار هم، ما را با سواد کرد. 

رسانه وسیله ای است که فرستنده به کمک آن پیام خود را به گیرنده منتقل می کند. رفته رفته ابزارهای ارتباطی گسترش پیدا کرد و در عصر حاضر با ظهور رسانه های چاپی و الکترونیکی، رسانه های جمعی شکل گرفتند. مهم ترین تفاوت رسانه های امروزی آن است که می توانند پیام های خود را با سرعت زیاد به طیف وسیعی از مخاطبان برسانند.

همانطور که سواد خواندن و نوشتن به ما کمک می کند تا بتوانیم انواع جملات ساده و پیچیده را بفهمیم و معناهای متفاوتی از آن ها برداشت کنیم، سواد رسانه ای هم مهارتی است که با یادگیری آن می توانیم انواع رسانه ها و تولیدات رسانه ای را درک، تفسیر و تحلیل کنیم. هر رسانه مجموعه ای از نشانه های خاص خود را دارد که شناخت این نشانه ها در با سواد شدن ما نقش مهمی را ایفا می کند.

از سر کوچه صدایشان را می شنیدم

پر از هیجان و هیاهو

من خود را محکم تر در آغوش می گرفتم از شدت سرما

و آنها با دماغ هایی از سرما سرخ شده، پرهیجان تر بازی می کردند

و من حیرت زده محو تماشایشان

همیشه تعجب می کردم که چگونه این پسربچه های بازیگوش

در دمای زیر صفر درجه زمستان هم بی خیال لیگ فوتبال از نوع کوچه ای نمی شوند

و امروز در میان کوچه

در این سرمای سوزناک، مغز یخ زده ام جرقه ای زد

تنها چیزی که اینگونه انرژی زاست

تنها، زندگیست

و من انگشت حیرت به دهان

محو تماشای پسرکی که اندیشمندانه به توپِ سرگردان میان زمین خیره شده بود به مانند خیرگی نیوتون به سیب

و جهش جانانه اش به سوی زمین زندگی و جرقه یافتم یافتمش در ذهن

و دیرم نور امید را در چشمانش

که آمده بود به میدان، برای تلاش

تلاش برای به مقصد رسیدن

به مقصد رساندن

و در نهایت شیرینی برد :)

این پسرک های بازیگوش در میان زمین فوتبال؛ عجیب به مانند بزرگ مردان کوچکی هستند

که نه از زمین خوردن هراسی دارند

نه از خراشیده شدن دست و پا

و خستگی ناپذیر، ۹۰ دقیقه زندگی را طی می کنند پر امید

و ایمان دارند وقتی پا از کتانی های خاک آلود بیرون می کشند

دنیایی سراسر شادی و خوبی و زیبایی را پشت سر گذاشته اند

+ کودکان خود را از بازی محروم نکنیم

بازی برای آنها یک کلاس عملی از زندگیست

ایران #تسلیت  :(

یادش بخیر

هروقت پای داستان های مادربزرگ می نشستم و سوال پیچش می کردم از گذشته برایم می گفت و من هم هربار دوباره همان ها را می پرسیدم

و او هرباربا لبخند نمکینش برایم خاطره تعریف می کرد

از زندگی درآن زمان

از فرزندانش

از کودکیشان

از سادگی زندگی ها

ازاینکه هر روز صبح زود از خانم خانه بیدار میشد و بعد از نماز صبح بساط تنور به راه می کرد

و نان می پخت برای اهل خانه

سماورها آن زمان زغالی بود

چای دم می کرد با طعم زندگی

شیر تازه از گاو می دوشید و می جوشاند برای صبحانه کودکان بازیگوش

سفره پارچه ای سفیدِ گلدار را پهن می کرد

نان های پخته و تنوری داغ را می آورد

چای خوشرنگ و خوش طعم

و لیوان های شیر گرم

همین ها هم می توانست اهل خانه را تا ناهار سیرِ سیر نگه دارد

و صبحاه ای پر از زندگی و هیاهوی کودکان :)

برایم می گفت که بعد از این چگونه باقی شیر میشد ماست و پنیر

و ماست در مشک پوستین میشد دوغ

و از دوغ، کره سفید و خوش طعم می گرفت برای صبحانه و عصرانه خانواده

می گفت که کارها تمام شده نشده، وقت درست کردن ناهار فرا می رسید

غذاهایی چون اشکنه، کوکو، سیب زمینی پخته، عدسی، پلو و…

مادربزرگ از زمین کشاورزی شان می گفت که قسمتی را برنج کاشته بودند برای مصرف خانواده

برنج محلی

و دام هایی که پرورش می دادند از گاو و گوسفند و مرغ

از شیر گاو

از گوشت گوسفند

و از مرغ و تخم مرغ هایش

از زمین گندمشان

از پدربزرگ می گفت و پسرانش که سرِ زمین به پدر کمک می کردند

او می گفت و می گفت و من هم با تمام ذوق سراپا گوش شده بودم

و یادم آمد باغ زردآلوی پدربزرگ را

که تابستان ها تفریح گاه خانواده بود

و فصل برداشت موقع شیطنت های ما برای بالا رفتن از درخت 

و زردآلو خوردن

یادم آمد زردآلوهای چیده شده داخل سبدها را

که مقداری شان می آمد خانه

ما هسته هایشان را می گرفتیم دو تا یکی

یکی سهم ظرف دیگر میشد و یکی سهم شکم های شکموی ما

و ظرف های پر از زردآلوی شکافته شده، می رفت بالای پشت بام تا زردآلوها پهن شوند و دوش آفتاب بگیرند، تا بشوند برگه زردآلو (قیصی)

و در فصل سرد بشوند خوراکی دلپذیر شکموهایی چون ما

و طعم دهنده آبگوشت ها

صدای موذن که در مسجد اذان می گوید مرا از خاطراتم بیرون می کشد

حیف

پدربزرگ زمین گیر شده

فرزندانش هم هرکدام به کار دیگری مشغولند

نه دیگر باغ زردآلویی است

نه شالیزار برنجی

نه گاو و گوسفند و مرغ و خروسی

و نه حتی دیگر مادربزرگ شیرین زبان قصه گویی :(