بسم الله الرحمن الرحیم
تا همین دیروز فکر می کردم سفرهای تنهایی هر انسانی را بالغ می کند
عاقل می کند
بزرگ می کند
اما همین لحظه مطمئن شدم که سال ها در اشتباه زندگی کرده ام
سفرهای تنهایی انسان را بزرگ نمی کند
بلکه انسان بزرگ می طلبد تا به سلامت طی مسیر کند و به دیار خویش با کوله باری پر بازگردد
و من هنوز که هنوز است دخترک جوان خامی بیش نیستم که
بسیار سفر باید تا پخته شود آرامی…
راه های رفته تنهایی وجود ندارد
همیشه اویی هست که نگاه گرمش را همراه راه تک نفره ات می کند
او هست
و من بی او در فکر دیگرم…
بسم الله الرحمن الرحیم
تا به حال خانه امیدتان ویران شده است؟
اگر دل به دنیای خویش بسته‌اید، بی‌شک بسیــار خانه امیدتان ویران و کور سوی چراغ امیدتان بی‌فروغ گشته است
دل بستن به این دنیای فانی عجیب شبیه دل بستن کودک به بستنی خوش رنگ و لعاب پشت ویترین است
غافل از اینکه دیر یا زود شیر و شکر روانی بیش، از آن همه زیبایی باقی نمی‌ماند.
بسم الله الرحمن الرحیم
در یک آن تمام دنیا از حرکت ایستاد
و من
خیره به مسافر جوانی که خود را کمی کنار می‌کشید تا جایی برای نشستنم باز شود
ناگهان در سیاه‌چاله زمان پرت شدم
پسری که معذب بود از نشستن بر صندلی کنار یک دختر
پسری که حرمت فاصله‌ها را از بر بود
پسری که حریم می‌دانست…
همه و همه فقط در کسری از ثانیه رخ داد
درها بسته شد
ماشین به سرعت حرکت کرد
و آه منــ بود که بر روی آسفـالت جـاده جا ماند…
بسم الله الرحمن الرحیم
از کودکی عاشق پیاده‌روها بودم
با آن سنگ‌فرش‌های مرتب و یکدست
که همیشه پای ثابت شیطنت‌هایم هنگام راه رفتن روی آن‌ها بودند.
قدم به قدم را با دقت انتخاب می‌کردم
که نکند پایم به حاشیه رود و از دور بازی خارج شوم!
گمانم پیاده‌ها خالص‌ترند
آنانی که سنگ‌فرش دلشان را به آسفالت و بزرگراه و هیولاهای آهنی پرسرعت ترجیح داده‌اند.
قدم به قدمشان را انتخاب می‌کنند
حاشیهای در کارشان نیست
دلشان سنگ‌فرشی دارد مستقیم تا به وصل وصال
گام به گامشان اشک و ذکر و توسل
از کودکی عاشق پیاده‌روها بودم
اما
پیاده بودنی از این جنس، از پستوی خیالم تجاوز نکرد و راه در دنیای فانی‌ام نیافت
و حال می‌فهمم
بی‌شک پیاده‌ها عاشق‌ترند…
اربعین قسمت خوبات شد و من جا موندم…
آرام نوشت:
+حرفی برای گفتن نیست
+فقط صدای سکوت است با بغض که می‌شکند
بسم الله الرحمن الرحیم
دلم امشب عجیب می سوزد به حال کسی چون خویش و حسادت می کنم به بقال محله مان
او هرشب قبل از رفتن به بالین
تمام روز و شب و دخل و خرجش از ریز و درشت، آشکار و حتی پنهان در پستوی اتاق را هم حساب و کتاب می کند
و من هنوز هم اندر خم یک کوچه ام
الامان از حساب روز جزا…
«…وَ حَاسِبُوهَا مِنْ قَبْلِ أَنْ تُحَاسَبُوا؛ پیش از آن که حسابتان را برسند حساب خود را برسید»
آدمی بود بس حراف
از هر دری سخنی می گفت
زمانی نبود او را ببینی که حرف نزند، مگر در خواب 7 پادشاه!
به گمانم آن زمان هم 7 جفت گوشِ پادشاهان را برای خود تصاحب کرده بود.
فقط کافی است 1 بار با چشم و دل باز پای سخنانش بنشینی.
و نیم‌‌‌نگاهی هم به صاحب سخن داشته باشی.
حقا که دو صد گفته چون نیم کردار نیست!
چه سود از سخنی که خود عامل به آن نباشی
اینجاست که خدا می‌گوید:
ای بنده! اول باغچه خود بیل‌زن
بعد راه و چاه بیل‌زنی نشان مردم ده، باشد که رستگار شوی.
“برداشتی آزاد از آیه 2 سوره صف”
تیترش سلول‌های بیکارِ خفتهِ ذهنم را قلقلک داد و مجبور به عطسه کرد.
آنان هم با مویرگ‌های عصبی آشفته از خواب بیدار شدند و خود را برای پذیرایی پُر و پیمان از منبع آزار آماده کردند که دیدند آن‌چنان هم بد نشد.
بد نشد که هیچ باب میل هم از آب درآمد و در این بیکاری و اوضاع بازار، کاری برایشان جور و شد و ذی‌درآمد شدند.
از این رو تمام قد و قبراق پیش رفتند به سوی کسب روزی حلال
قصه از قرار این است که در بین تحقیق و تفحصات از این مطلب و آن مطلب و این روزنامه و آن یکی؛ یکی یافت شد بس جذاب با تیتری به فراخور جذاب‌تر.
«کمی هم آمریکایی باشید»
ما هم چشمی گفته و گشتیم نقطه لاکچری بودن این کابوی‌ها را پیدا کنیم.
به به
این کابوی‌های هفت‌تیرکش چه سنت‌هایی برای خود دارند
نه که ما نداشته باشیم
داریم
از نوع عالی و درجه یک‌اش، اما خدا گفت این مخلوقات را چیزی می‌دهم به نام عقل و آپشنی برایشان به رایگان نصب می‌کنم به نام اختیار
لازم نیست که من قاشق غذا در دهانشان بنهم
خود یاد می‌گیرند
حال معلمانی نیز برایشان می‌فرستم تا همیشه یادشان باشد خاطرشان چقدر برایم عزیز است و هرچه باید بدانند را از آنان فراگیرند.
آن هم نه یک معلم و نه دو معلم، بلکه 124هزار معلم در طول دوران
که 12 معلم‌یار دیگر هم بدان ها افزود تا برادری‌اش را به حد اعلا بر ما ثابت کند.
خدا گفت دیگر همه چیز بر وفق مراد است و اینان اشرف مخلوقات من هستند.
اما این اشرف مخلوقات بعد از گذشت زمان و قبیله قبیله شدن و عقیده عقیده شدن رسیدند به این نقطه که حال همگی ما ایستاده‌ایم
برگردیم سر کابوی‌های هفت‌تیرکش و سنت و قانون به به‌شان
آن‌ها دیدند خب معلم‌ها که تمام شد و معلم‌یارها را هم که قبول نداریم
بیایید خود برای خودمان فکر چاره کنیم
این میز و صندلی زرین قدرت فراوان جذاب است و دلبر
دل می‌برد جوری که دیگر آن دل دل نمی‌شود
چه کنیم و چه نکنیم؟!
یافتم
بیایید حال که دل از کف داده، دل سپرده به صندلی زرین؛ دلبرهای دیگرش را از او بستانیم
چطور؟!
اینطور: تو که بالا نشینی را برای خود انتخاب کرده‌ای همان بالا بمان و دل از هرچه این پایین داری بکن.
تا آن یکی بالا بود، این یکی‌ها قانونش کردند و نامش را قانون تعارض منافع -CONFLICT OF INTEREST- نهادند.
برای نمونه جیمی کارتر، رئیس‌جمهور اسبق آمریکا می‌گوید:
«برای احترام به مردم آمریکا و برای آن که مطمئن باشند هرگز منافع شخصی خود را به منافع کشورم ترجیح نمی‌دهم، بعد از انتخاب به عنوان رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا، مزرعه بادام‌زمینی خود را که ارثیه پدری و میراث خانوادگی بود فروختم. این اقدام را بر اساس یک سنت جاری در آمریکا که به قانون تبدیل شده است انجام دادم. قانون«تعارض منافع -CONFLICT OF INTEREST- که به رؤسای جمهور و مقامات عالی‌رتبه آمریکا اجازه نمی‌دهد همزمان با مسئولیت در دولت، به کارهای تجاری و یا هر شغل درآمدزای دیگری اشتغال داشته باشند».
نمونه آمریکایی‌اش را من باب تیتر به سمع و نظر خوانندگانِ جان رسانیدم و الا نمونه عالی و درجه 1 داخلی کم نداریم.
از همان عالی‌ترینشان:
حضرت علی(علیه‌السلام) در خطبه 97 نهج البلاغه سخنی دارند درباره سپاهیانشان: ««ای کسانی که به تن حاضرید و به خرد غایب! هر یک از شما را عقیدتی دیگر است.فرمانروایانتان گرفتار شمایند. فرمانروای شما، خدا را اطاعت میکند و شما نافرمانیاش میکنید. فرمانروای آنان، خدا را نافرمانی میکند و ایشان سر بر خطِ فرمانش دارند. دلم می‌خواهد معاویه با من معامله‌ای از نوع صرافان کند، به دینار و درهم. ده تن از شما را بستاند و یک تن از مردان خود را به من دهد»
حضرت از سپاه خود می‌خواهد که مانند پایداری آنان، ایشان هم در عقیده حق خود محکم و پایدار باشند.
به خاطر حق بجنگند نه به فکر غنیمت
برای اسلام باشند نه به نفع شخصی
داستان علامه حلی و فتوای آب چاه را هم باید شنیده باشید.
این را اگر نشنیده اید خود به دنبالش روید. شیرین است :)
این روزها به لطف کمپین بچه‌ات کجاست هم به وفور عکس حضرت آقا و فرزندانشان در کوثرنت در حال دست به دست شدن است.
آقا خودشان فرندانشان را از هرگونه فعالت تجاری و اقتصادی منع کرده‌اند و این شرط را برای کسانی که با ایشان هم وصلت می‌کنند قرار داده‌اند (داماد و عروس) چه رسد به زن و فرزند خویش.
و در دوران دفاع مقدس هم از این دست انسان‌هایی که علی‌وار زندگی کردند تاریخ ما کم به چشم خود ندیده است.
تاریخ خود گواه این مطلب است.
از پدرمان آدم بگیر تا همین زمان حال و فرزندان اتقلاب و انسان‌هایی که هنوزم که هنوز است قانون نانوشته زندگی به سبک علی(علیه‌السلام) را سنت دیرینه خود می‌دانند و بدان پایبندند
ولی امان از قدرت و نفس سرکش بعضی‌ها
که راهی برای انسان نمی‌گذارند جز وضع قانون‌ها بی‌آنکه به عقل و اختیار خدادادی شان نگاهی بیندازیم.
هرچه می‌گوییم سبک زندگی اسلامی که گوش کسی بدهکار نیست
شاید ما هم باید قانون تعارض برای خود وضع کنیم تا بلکه مسئولین از خیر شرکت‌های خصوصی‌شان، رانت‌های شغلی‌شان، واردات و صادرات بی‌گمرکشان و اختلاس‌هایشان کوتاه بیایند و مردم نیز نفس راحتی بکشند.
شاید بعد کمی یادشان بیاید از علی(علیه‌السلام) آموز اخلاص عمل
*ایده برگرفته از نوشته یادداشت روز مدیر مسئول روزنامه کیهان
گرمای پشت پرده بیداد می‌کرد و صدای همه درآمده بود که گرم است، از گرما تلف شدیم، آب شدیم و …
اما هیچکس خود را موظف نمی‌دانست که از جایش بلند شود و پرده را بکشد و به گرما خاتمه بدهد.
همه حرف می‌زدند، اما هیچ یک عمل نمی‌کردند.
اینجاست که اهل عمل و شعار مشخص می‌شوند.
اینجاست که بی‌تفاوت و متفاوت وجه می‌یابند.
اینجاست که می‌توان تا انتهای افکار و رفتار هر کسی را دریافت.
دنیا دنیای شعارزدگی است
و چه کم‌اند عمل کنندگان
