مغـــز نوشتــــ

بسم الله الرحمن الرحیم

تا همین دیروز فکر می کردم سفرهای تنهایی هر انسانی را بالغ می کند

عاقل می کند

بزرگ می کند

اما همین لحظه مطمئن شدم که سال ها در اشتباه زندگی کرده ام

سفرهای تنهایی انسان را بزرگ نمی کند

بلکه انسان بزرگ می طلبد تا به سلامت طی مسیر کند و به دیار خویش با کوله باری پر بازگردد

و من هنوز که هنوز است دخترک جوان خامی بیش نیستم که 

بسیار سفر باید تا پخته شود آرامی…

راه های رفته تنهایی وجود ندارد

همیشه اویی هست که نگاه گرمش را همراه راه تک نفره ات می کند

او هست

و من بی او در فکر دیگرم…

ساعت 9:30 دقیقه

به مقصد نزدیک میشوم و رسیدم به آخر اولین سفر تنهایی ام

نتیجه اش چند صفحه خط خورده کمی فسفر سوزانده و فکری عمیق

سفرهای تنهایی گاهی پر از شکوفایی نا گفته هاست

همه به مقصد خود می رسند

ولی جاده ها همچنان ادامه دارند و ماشین ها همچنان در راهند و ناپیدا ها و ناگفته های زیادی در پستوهای ذهنمان خود را مخفی کرده اند

که اگر رخ بنمایند شاید غوغا به پا کنند.

به پایان آمد این دفتر حکایت همچنان باقی است

9:45

دوربین کنترل سرعت

ما آدم ها عادت کرده ایم به قانون شکنی

به سرعت غیر مجاز

به سبقت های نابه جا

به زیرپا گذاشتن قوانین

بعد هم مجبور میشویم برای خودمان دوربین بگذاریم

بعد هم راه حل پیدا کنیم که دوربین ها رو دور بزنیم

مثلا قبل از رسیدن به دوربین با سرعت 130 کیلومتر درحال فشار دادن پدال گاز بیچاره ایم

به نزدیکی دوربین می رسیم سرعتمان میرسد به زیر 100

بعد از جا گذاشتن دوربین دوباره آش همان آش است و کاسه همان کاسه

در آخر کار هم کیفوریم از زرنگی خود

امان از روزی که کیفور شویم از دور زدن قانون خدا :(

هیهات از قهرش :(

بر روی دروغ اسم مصلحت می گذاریم

بر روی دور زدن کلاه شرعی

و بر سکوتمان در دیدن خطا و ظلم، تقیه

آدم های زرنگی شده ایم حتی در برابر خالقمان

امان از روزی که خدا گوشمان را بپیچاند و تنبیه مان کند

دوربین های خدا دور زدنی نیستند مراقب اعمال و رفتارمان باشیم …

“دین و ادب زاده خرد است”

روی دیوار مدرسه ای در شهر ماهیدشت نوشته شده بود

کاش معلمان به جای هندسه و زیست و ادبیات و هنر و …

اول خرد ورزی و هنر درست اندیشیدن را چون مادرانی دلسوز و مهربان به کودکان نوآموز خویش می آموختند

یادمان شهدای عملیات مرصاد آنجاست

مثل همیشه غرور آفرین آرامش بخش و ساده

عاشق آن تانک ها و هلی کوپترهای قراضه یادگار آن دورانم

همان هایی که شاید غنیمتی از دشمن باشند و شاید هم مدافعان سخت و آهنی این سرزمین

عاشق آن یک جفت پوتین شهید گمنامی هستم که وقتی داوطلب می طلبیدند برای شهادت

وقتی نفر می خواستند برای گذشتن از جان در میدان مین بی صدا و بی هیاهو، و بدون لحظه ای درنگ؛مردانه ایستاد و رفت سمت میدان

اما بازگشت

بعضی فکر کردند شیرینی جان شیرین یادش آمده و دلبستگی اش او را محروم کرده از این فیض

اما او پوتین به دست بازگشت آن پوتین های ساده، اما حال عزیز را بر زمین گذاشت و محجوب و سر به زیر گفت: پوتینا نو، تازه تحویل گرفته بودم مال بیت الماله.

و بی پوتین و با پای دل رفت و اوج گرفت تا سوی خود خدا

آری من عاشق آن یک جفت پوتین ساده حال کهنه پر از رمز و رازم

حکایت باقی است همچنان…

ساعت 8:45 صبح است

یک من تنها در آخرین نفس های 22 سالگی ام برای اولین بار در عمرم مسافتی را تنها سپری میکنم

مسافتی حدود 1 ساعت

از شهری که قبلا شاه آباد می نامیدند و الان سالهاست که مزین به نام اسلام آباد گردیده است

یک من تنها

در مینی بوسی افتان و خیزان پر التهاب و پر تلاطم به مانند کشتی ای در دریای ناآرام که موج ها بی وقفه پیکره اش را نوازش می کنند

دوست دارم که همین یک سفر تنهایی را پر ار رمز و راز و به مانند فیلم های ماجراجویانه شرلوک هلمز بنگارم

با دستخطی خرچنگ و قورباغه وار به خاطر نامساعد بودن شرایط جوی مینی بوس:)

حکایت همچنان ادامه دارد…