مغـــز نوشتــــ

همنوا با ابوحمزه
فراز دوم
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَسْأَلُهُ فَیُعْطِینِی وَ إِنْ کُنْتُ بَخِیلاً حِینَ یَسْتَقْرِضُنِی‏ : خدایی را حمد میکنم که هر چه از او خواستم به من میدهد و اگر خود خدا از من استقراض کند به عنوان قرض الحسنه من کُندی میکنم و بُخل میورزم

هر لحظه دلم چیزی می‌خواست
مثل کودکی که به آن گفته شده آرزویت را بگو
هرچه باشد برآورده می‌شود
او گفت از من بخواه
اجابت می‌کنم
بی‌آنکه به حجم آرزوهایم فکر کنم فقط می‌خواستم
رویایی شیرین
لبی خندان
دلی شاد
زندگی‌ای بی‌سختی
راهی بی‌مانع
موفقیتی بی‌تلاش
امـــا
اگر من جای او بودم چه
همه را اجابت می‌کردم؟!
اگر یک‌بار من از  او چیزی بخواهم چه
بی‌درنگ اجابت می‌کند؟!
.
.
.
وای از لحظه‌ای که به یاد بیاورم:
او رویایِ شیرینم را اجابت کرد
ولی وقتی از من خواست که در این شیرینی او را از یاد نبرم، چه کردم؟!!
لبخند را بر لبانم کاشت
ولی وقتی از من خواست که این لبخند را همیشه خالصانه برایش بزنم، چه کردم؟!!
در سختی‌های زندگی‌ام همیشه بودنش را دیدم
ولی وقتی از من خواست که دستان یاری‌رسان او باشم در سختی‌هایِ زندگیِ دیگران، چه کردم؟!!
با لبخند در میان دیگران مرا به خاطر تلاشم برای رسیدن به موفقیت تشویق کرد
ولی وقتی از من خواست که در موفقیت دیگران کنارشان باشم با لبخند، چه کردم؟!!

شرمسارم از یادآوری
سرافکنده‌ام در مقابلش
او می‌بخشد با لبخند از دارایی‌هایش
و من بی‌ذره‌ای شرم، مال دیگری را دو دستی چسبیده‌ام
او اجابت کرد لیستِ بلند بالایِ خواسته‌هایم را
و من هراسان شدم حتی از یادآوری سخنانش

چه تلخ داستانی است، داستانِ دل سپردنِ ما به نَفسِمان
در مقابل کسی که همهِ هستی‌مان از اوست!

همنوا با ابوحمزه
فراز اول
إِلَهِی لاَ تُؤَدّبنِی بِعُقُوبَتِک «ای پروردگار من! ای خدای من! مرا أدب نکن به عقوبتی که به من میکنی»

سوره حمد بر زبانم جاری شد
کششی عجیب به سمتش حس می‌کنم
انگار چیزی درونم محمودش را طلب می‌کرد
شروع کردم با نامش که رحمان و رحیم است
محمودی که مالک است بر همه
و باز هم می‌بخشد و می‌بخشاید
اهل حساب و کتاب است
می‌دانم که باید که تنها او را بخواهم، او را بخوانم و او را بجویم
که اگر این چنین کنم در مسیر آغوشش به سویش رهسپار می‌شوم
و خلاف این مسیر، مسیری است که نگاه گرما بخشش در آنجا نیست و آغوش بازش را نمی‌توان لمس کرد
لحظه ای قلبم از تپش ایستاد
بار خدایا
نکند…
مسیری خلاف مسیر آغوشت را در پیش گیرم
که اگر پا کج کردم در مسیرت
تو را با مهرِ مادریت سوگند
رهایم نکن
چشمانت را بر من مبند
از آغوشت محرومم مساز
با من آن‌چنان مکن که به گمراهان مسیرت می‌کنی
می‌دانم
لایق بخشش از سر لطفت نیستم
امــا
دلم به همین دستی که به مهربانی و عطفت بر سرم می‌کشی، گرم است
که آنکه مستحق تنبیهت است را خود فقط توانای نجاتی
مرا ادب نکن به عقوبتی که مستحق آنم
ولی دل به کرم و بخششت بسته‌ام
که تویی مهربان‌تر از مادرم بر من
و منم آن بنده روسیاهِ درگاهت

همنوا با ابوحمزه
فراز چهارم
و أنَّ الرّاحِلَ إلِیکِ قَرِیبُ المَسافَه

امروز تمام خط خطی‌های دفتر دلم را نگاه کردم
چه کودکانه خط می‌کشیدم و تو چه استادانه به آن‌ها سَرُ و شکل می‌دادی
چه بی‌فکر می‌کشیدم و تو چه زیبا آن‌ها را به هم پیوند می‌دادی
چرا تو را نمی‌فهمیدم؟؟؟
چرا؟؟؟!!!!
تو چه خوب مرا می‌فهمی
همه را دقیق می‌دانی
حتی بهتر از مادرم
او حال مرا خوب می‌فهمد
ولی زمان‌هایی هست که
او هم نمی‌داند چه شده
زمان‌هایی که فقط خودت می‌دانی و خودم
چه خوب است داشتن رازداری مثل تو
عاشقِ عاشقانه‌های خاص با تو هستم
از همان عاشقانه‌هایی که در خیال هم نمی‌گنجد
ولی با تو همه چیز ممکن است
با تو تمام ناممکنات ممکن می‌شود
با تو سفر تا قلب ستاره‌ها
تا دل آسمان
تا…….
تا وصالت
چه زیباست دل کندن از این دنیا
و رسیدن به تو
دنیا نردبانی است برای رسیدن به تو
تو آن بالا منتظری
ولی نمی‌دانم چرا
دلم را به این نردبان فلزی سخت و سرد خوش کرده‌ام؟؟؟!!!
نمی‌دانم چرا رهایش نمی‌کنم؟؟!!!
چرا بالا نمی‌آیم؟؟!!!
چشمانم پایین را نگاه می‌کند
از بالا آمدن و ارتفاع گرفتن سخت وحشت دارم
دستانت را گم کرده‌ام
بین زمین و آسمان معلق مانده‌ام
دنیای مادی و دستان گرم تو
چه فکر مضحکی
اگر بخواهم دستان گرمت را به این نردبان سرد بفروشم
نگاهت را همیشه احساس می‌کنم
هیچگاه آن را از من مگیر
خاص‌ترین مخاطب خاصم