صدای شکستن کمر درختان شهرم سال‌ها است که از کیلومترها دل مردم را می‌شکند ولی گوش مسئولین هنوزم که هنوز، سنگین است :(
درختان بلوطی که گمان نکنم عمرم، رشد دوباره و به ثمر رسیدنشان را قد دهد :(
درختانی که سال‌های سال زمان گذشت تا به این سن برسند
درختان بلوطی که زمستان‌ها بلوط‌هایش مهمان بخاری‌ها و خوراک‌پزهای قدیمی خانه‌هایمان می‌شدند و با صدای تق تق مانندشان به ما نوید مغزپخت و آماده خوردن شدن می‌دادند
و در زمانِ پُر بارشِ باران در فصل بهار، شیره خاصی از بلوط‌ها با زحمتِ جمع آوری و رماحل خاص، مهمان سفره‌های صبحانه‌مان می‌شد و شیرینی لحظه‌های زندگی‌مان
و درختان وَن (وِه نُوشک) که از همان ابتدا رشد تا انتهایش خوشمزگی و شادی دارد، خصوصا برای کودکان این سرزمین که همگی ما با آن از مدرسه و استکان‌های کوچک و قیف‌های کاغذیِ از صفحه‌های کتاب درست شده تا همین الان هزاران خاطره داریم
و حال
همگیِ خاطره‌هایمان در آتش بی‌توجهی و بی‌مهری‌ها در حالِ جان دادن‌اند
نفس‌های سرکش و مردم به شماره افتاده
و آتش در حالِ شعله‌ورتر شدن، عصبانیت خود را زبانه می‌کشد به هر شو
و می‌بلعد میراث این سرزمین و مردمان را
کاش گوشی باشد برای شنیدن ناله‌هایِ جان‌سوز درختان
و چشمی باشد برای دیدن‌شان در محاصره سرخی آتش بی‌توجهی
و دلی باشد برای کمی دلسوزی نسبت به این بی‌گناهانِ همیشه ساکت
بیشتر از 40 ساعت آتش‌سوزی
تلاش مردم با دست‌های خالی

و درختان و مراتع در حالِ سوختن
سوختنی بی‌بازگشت :(

آرام نوشت:
این متن را 8-9 ماه پیش نوشتم
آن زمان هم دوباره بلوط‌های دوست داشتنی این سرزمین در آتش‎‌سوزی وسیعی و با مدت چند روز سوخت
بسیار دل مردم شهر گرفت
دیدم چطور با دست خالی می ایستادند مقابل آتش سوزان
و دیدم چگونه مسئولان بعد از گذشت ساعت‌های بسیار بالاخره یک هلیکوپر برای خاموش کردن آتش آوردند
آتشی که میراث مردمان این خاک را به تاراج برد
میراثی که دوباره سوختن گرفت
دست‌های خالی که باز مردانه ایستادند
و تاریخ تلخ باز هم تکرار شد
و قربانیان همیشه خاموش باز هم درختان بلوط بودند :(

تصاویر تلخ پارسال و امسال :(